Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.

 

W połowie IX wieku chrześcijański biskup Kordoby lamentował, że jego trzodka zapałała taką miłością do arabskich ksiąg, iż „budują wielkie biblioteki (...) ogromnym kosztem (...), tylko nieliczni z trudem potrafią napisać zrozumiały list po łacinie do przyjaciela, ale niezliczeni umieją wysławiać się po arabsku i tworzą poezję w tym języku (.. .)"4. Biskup mógł sobie gderać, ale wielu nominalnie chrześcijańskim potentatom muzułmańska Hiszpania przypadła do gustu. Według kroniki, napisanej przez mnicha z St Albans, w 1213 roku angielski król Jan poważnie rozważał możliwość nawrócenia się na islam. Jak powszechnie wiadomo, król Jan nie był popularnym władcą— był jednym z najmniej lubianych angielskich monarchów. Zazdrościł uwielbienia, jakim otaczano jego brata, Ryszarda Lwie Serce, pod którego nieobecność panował. Jego władza została wkrótce ograniczona przez Magna Charta. Był wściekły na papieża, który nie udzielił mu wsparcia niezbędnego do Trzy drogi do Europy wzmocnienia pozycji na tronie. Dlatego rozglądał się. w poszukiwaniu innych możliwości. W 1213 roku do muzułmańskiego władcy Maroka zostało wysłane potaj emne poselstwo, składające się. z dwóch rycerzy i ksie_dza, niejakiego mistrza Roberta. Posłowie ci mieli prawo obiecać muzułmańskiemu władcy, że król Jan „dobrowolnie podda siebie i swoje królestwo i jeśli mu (tj. władcy Maroka) się. tak spodoba, zatrzyma je jako lenno; i że porzuci chrześcijańską wiarę., którą uważa za fałszywą, i przyjmie prawa Mahometa"5. Jan proponował też pomoc w wyparciu chrześcijaństwa z Hiszpanii i zaprowadzeniu islamskiego porządku na całym Półwyspie Iberyjskim. Muzułmański władca Maroka odpowiedział ambasadorom Jana: Patrzyłem właśnie w księgę mądrego Greka i chrześcijanina imieniem Paweł, która jest spisana po grecku, a jego czyny i słowa bardzo mi się podobają; jedno tylko nie podoba mi się w nim, a mianowicie to, że nie trwał wiernie w wierze, w której się urodził, lecz zwracał się ku innej. To więc mówię z całym szacunkiem waszemu Panu, królowi Anglii, porzucającemu pobożne i czyste prawo chrześcijańskie, pod którym się urodził, i pragnie, niestały i zmienny, przyjąć naszą wiarę6. Doszedł zatem do wniosku, że król Jan „jest człowiekiem niekonsekwentnym, niegodnym sojuszu z muzułmańskim władcą takim jak on"7. Odesłał wie_c trzech posłów angielskiego monarchy, mówiąc: Nigdy nie słyszałem ani nie czytałem, aby jakikolwiek król, posiadający tak kwitnące i posłuszne mu królestwo, chciał dobrowolnie zrujnować swojąniezależność, czyniąc lennym kraj, który jest wolny, oddając obcemu to, co do niego należy, zamieniając szczęście w nieszczęście, a tym samym bez słowa zdając się na łaskę innego, jak pokonany. Słyszałem i czytałem natomiast o wielu, którzy okupili wolność krwią, co jest czynem godnym pochwały. A teraz słyszę, że wasz nikczemny pan, leniwy i tchórzliwy, co jest gorsze od wszystkiego innego, pragnie z wolnego człowieka stać się niewolnikiem, będącym najnędzniejsząze wszystkich ludzkich istot8. Nie trzeba chyba dodawać, że nic nie wyszło z nawrócenia się. króla Jana na islam. Główny ambasador, mistrz Robert, udał się. naste_pnie do Ziemi Świe_tej, gdzie wstąpił do zakonu templariuszy. Potem opuścił templariuszy, przystał do ich przeciwników i skończył jako poseł do Wielkiego Chana, kiedy Mongołowie najechali Austrie, w 1242 roku. O ile angielski król Jan gotów był przyjąć islam, to wielu innych chrześcijańskich książąt, ze znacznie mniej odległych okolic, nieugie_cie wyste_powało przeciwko muzułmańskiej Hiszpanii. Mimo wysoko rozwiniętej kultury Hiszpania pozostawała w stanie praktycznie nieprzerwanej wojny z chrześcijańskimi przeciwnikami z północy. A niestabilność polityczna i brak jedności rzadko pomagają osiągnąć zwycie_stwo. I tak w ciągu pie_ciuset lat islam był zmuszony cofać się., 62 ELIKSIR I KAMIEŃ a w końcu opuścić Półwysep Iberyjski. Proces ten, równający się. w praktyce nieprzerwanej krucjacie, dzisiaj nazywany j est rekonkwistą. Kiedy Hiszpania po raz pierwszy została najechana przez muzułmanów na początku VIII wieku, chrześcijańska enklawa w Galicji, na dalekim północnym zachodzie, pozostała nietknięta. Ten bastion z czasem miał się. stać królestwem Asturii. Później, w 910 roku, jego część stała się. królestwem Leonu, które do XIII wieku połączyło się. z królestwem Kastylii. W VIII wieku frankijski atak na Hiszpanie, pod wodzą Karola Wielkiego został odparty; ale już na początku IX wieku zdobycie Barcelony przez syna Karola, Ludwika, dało chrześcijaństwu drugą enklawę, na Półwyspie Iberyjskim