Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.

 

Należą do nich ćwiczenia oddechowe, głosowe, słuchowe, rytmiczne i ćwiczenia narządów mowy. Celem ćwiczeń oddechowych jest wydłużenie fazy wydechowej, właściwe gospodarowanie powietrzem w czasie mówienia, wzmacnianie mięśni oddecho- 348 VIII. Pomoc logopedyczna w procesie rehabilitacji wych. Ćwiczenia głosowe mają na celu wyrobienie odpowiedniej wysc głosu oraz umiejętności modulowania tej wysokości i natężenia głosu w mo\ Celem ćwiczeń słuchowych jest doprowadzenie do różnicowania dźwi instrumentów, dźwięków mowy, wyrobienie wrażliwości słuchowej, uświad nie dziecku różnic między prawidłowym i nieprawidłowym brzmieniem g utrwalanie nowej artykulacji. Ćwiczenia rytmiczne mają na celu przygotowanie do prawidłowego akcea wania, przyspieszają osiągnięcie płynności mowy oraz działają rozluźniając-- -napięcie mięśniowe. Wyrazistość i dokładność artykulacji zależy w dużym niu od sprawności mięśni narządów mowy; u dzieci upośledzonych umysło* często występuje niesprawność motoryczna narządów artykulacyjnych. Ćwicz: nie języka, warg, podniebienia usuwa lub osłabia te anomalie. Ćwiczenia narz* dów mowy odbywają się przed lustrem. Wymienione ćwiczenia są wpłat w tok lekcji. METODY WYWOŁYWANIA DŹWIĘKÓW Ważnym momentem w następnym okresie pracy logopedycznej w czasie wadzenia lekcji lub zajęć indywidualnych jest wywoływanie prawidłowych głosdt1 albo przypominanie ich prawidłowego brzmienia. Na podstawie obserwowam et zajęć można wyodrębnić następujące metody powstawania żądanych dźwięków. Metoda słuchowa polegająca na powtarzaniu uczniowi dźwięków Sama zazwyczaj nie daje wyników w pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo. Jest łączona z metodą wzrokową, opierającą się na demonstrowaniu właściwej danej głosce artykulacji. Logopedzi w formie prostych wskazówek informują uczniów o odpowiednim ułożeniu narządów artykulacyjnych podczas wymawiania głosek. Na przykład podczas wymawiania głoski "s" język dotyka dolnych zębów, wargi są cofnięte jak do uśmiechu. Przy wymawianiu "sz" język dotyka górnych dziąseł, wargi są zaokrąglone. Uczniowie na drodze słuchowej i na podstawie wskazówek oraz demonstracji prawidłowego układu narządów mowy przez logopedów po kilkurazowych ćwiczeniach wymawiają głoskę prawidłowo. Inną stosowaną metodą jest metoda czuciowa, wykorzystująca wrażenia dotykowe. Powierzchnią palców, przyłożonych do krtani, uczeń wyczu\\ drgania wiązadeł głosowych przy głoskach dźwięcznych. Odczucia te uświadu miają uczniom pewne właściwości głosek i są dodatkową kontrolą przy przyswajaniu sobie nowych dźwięków. Wśród stosowanych metod występuje metoda mechaniczna, uwzględniająca używanie szpatułek laryngologicznych. Ostatnią spotkaną metodą powstawania prawidłowych głosek jest metoda łączenia dźwięków. Opisane wyżej metody są najczęściej stosowane w szkołach specjalnych, chociaż na pewno nie dają przeglądu wszystkich metod wywoływania dźwięków. Ogólne zasady metodyczne 349 * pracy logopedycznej z dziećmi upośledzonymi celowe jest stosowanie różnych metod z jednoczesnym wykorzystywaniem zmysłów: dotyku, wzroku, słuchu. ••.via to bowiem oraz przyspiesza prawidłową percepcję dźwięków. UTRWALANIE DŹWIĘKÓW Po opanowaniu prawidłowej wymowy dźwięku w izolacji logopedzi przystępują do ostatniego etapu rehabilitacji mowy, tj. automatyzacji dźwięku, czyli i«trwalenia. Najpierw łączą dany dźwięk z samogłoskami w nagłosie, śródgłosie i -*ygłosie. Na przykład - przy ćwiczeniu głoski "s": są, so, su, se, sy ,,:, asa, oso, usu, ese, ysy as, os, us, es, ys. Następnie wymawiają ćwiczoną głoskę w wyrazach, również najpierw w nagło-ji ae, śródgłosie i wygłosie, na przykład: sala, słoń, kosa, kasa, pies, autobus, po czym logopedzi przystępują do ćwiczenia danej głoski w zdaniach. Nie każda lekcja przebiega według wyżej opisanego schematu. Niemniej jednak na każdych zajęciach powinny występować elementy ćwiczeń przygotowujących do opanowania prawidłowej wymowy - ćwiczenia oddechowe, głosowe, słuchowe, rytmiczne i ćwiczenia narządów mowy. Należy także uwzględniać wywoływanie dźwięku w izolacji lub przypominanie jego prawidłowego brzmienia. "*" przypadku opanowania dźwięku większą część zajęć trzeba poświęcać na ego automatyzację w sylabach, wyrazach, zdaniach i tekstach, a wykonywać to » połączeniu z ćwiczeniami w mówieniu, czytaniu i pisaniu. l 8. OGÓLNE ZASADY METODYCZNE Aby realizacja podstawowych celów rehabilitacji mowy przebiegała pomyślne, konieczne jest przestrzeganie szeregu zasad dydaktycznych. Szczególną aagę w czasie prowadzenia zajęć logopedzi przywiązują do opisanych niżej zasad. Zasada indywidualizacji - stosuje się ją ze względu na zróżnico- •*anie poziomu rozwoju uczniów, uczestników jednej grupy dzieci z różnymi •vadami oraz różnym tempem przyswajania prawidłowych dźwięków. Jedni opanowują je szybciej, wówczas prędzej należy rozpocząć etap automatyzacji, z innymi trzeba długo pracować nad uzyskaniem żądanego dźwięku. Zasada ta wiąże się z zasadą dobrego poznania wychowanków, co stanowi pierwszy etap w pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo. Aby logopeda mógł indywidualizować oddziaływania pedagogiczne, musi dobrze poznać swoich uczniów. 350 VIII. Pomoc logopedyczna w procesie rehabilitacji i l Zasada stopniowania trudności polega na przechodzeniu łatwiejszego do trudniejszego. Logopedzi rozpoczynają rehabilitację mowy głosek łatwiejszych, po czym przechodzą do głosek trudniejszych. Wywc dźwięk prosty (w izolacji), a następnie ćwiczą go w coraz trudniejszych zach, zdaniach, tekstach. Zasada samodzielności polega na: a) samodzielnym wykonywaniu zadań polecanych przez logopedów, ale miarę możliwości dziecka; b) rozwijaniu samodzielności poprzez stopniowe wprowadzanie ucz w czynności bardziej złożone; c) częstym powtarzaniu ćwiczeń w czasie zajęć i w domu. Zasada systematyczności polega na przestrzeganiu planowe i systematyczności nauczania mowy. Zasada zainteresowania dzieci polega na zdynamizowaniu psychiki, poczuciu powodzenia i zaufania we własne siły