Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
wypalanej gliny, umieszczanymi także na dachach budowli sakralnych. W dziedzinie rzeźby stali się Etruskowie mistrzami najwyższe j miary. Posągi ich zadziwia ją znakomitym uchwyceniem scen w ruchu (np: postacie tancerzy i tancerek), żywością i realizmem. W VI w. sławny był w całej Italii etruski rzeźbiarz Wulka z Wejów, jemu to powierzył król Tarkwiniusz wykonanie posągów dla świątyni Jowisza na rzymskim Kapitolu. Etruskowie słynęli również z artystycznych wyrobów z brązu, rozwinęli rzeźbę portretową oraz wyrabiali drobne figurki i przedmioty z brązu lub terakoty. Zarówno duże postacie mężczyzn i kobiet na sarkofagach, jak i drobne posążki cechuje realizm, doskonała zdolność podpatrzenia życia, skłonność do przedstawiania także cech ujemnych odtwarzanych postaci, co charakteryzuje zwłaszcza późniejszą sztukę etruską (np. słynna rzeźba sarkofagowa otyłego arystokraty etruskiego z II w. p.n.e.). W sztuce etruskiej często odtwarzane są postacie kobiece - same lub w towarzystwie mężczyzny, np. pary małżeńskie na sarkofagach. Kobiety przedstawiane są w scenach obrazujących uczty,. na których leżą obok mężczyzn (obyczaj ten uważany był przez Rzymian za "niemoralny"), a także w scenach różnych zabaw i rozrywek. Wiele danych że sztuki potwierdza informacje źródeł literackich o wysokiej pozycji społecznej kobiety etruskiej. Jej rola przypomina raczej sytuację kobiety w kulturze egejskiej na Krecie niż tę, jaka przypadła kobietom w społeczeństwie klasycznym greckim i rzymskim. Etruskowie w swej sztuce chętnie odtwarzali piękno przyrody, co znajduje wyraz zwłaszcza w malarstwie, często przedstawiali również postacie zwierząt. Ich dziełem są słynne posągi wilczycy oraz późniejsze chronologicznie fantastyczne chimery. Malarstwo etruskie znane nam jest dzięki doskonale zachowanym zabytkom w grobowcach. Etruskowie starali się na nich wyobrazić wszystko to, co zmarły lubił za życia, a więc np. obrazy polowań, uczt, tańców itp. Przedstawiano różne sceny związane ze sobą tematycznie, obrazy etruskie cechuje ponadto oryginalne operowanie zestawami kolorów. Sztuka etruska, wywarła przemożny wpływ na niżej stojące cywilizacyjnie plemiona Italików. Przyjęły one od Etrusków nie tylko ich kulturę, ale także za ich pośrednictwem przyswoiły sobie pierwsze elementy kultury greckiej. Trwałość wpływów politycznych i cywilizacyjnych Etrusków można obserwować na przykładzie dziejów Rzymu, który zawdzięczał im znacznie więcej niż skłonni byli przyznać sami Rzymianie. 2. Początki miasta-państwa Rzymu Powstanie Rzymu według tradycji Problem powstania rzymskiej civitas, miasta-państwa, jest jednym z najbardziej dyskutowanych w nauce. Ostatnie lata przyniosły szczególne ożywienie na tym niezwykle trudnym odcinku badań. Wysiłek uczonych z różnych narodów, zwłaszcza na polu archeologii i interpretacji historycznej jej zabytków, wniósł wiele nowego cennego materiału i skłaniał do zmiany dotychczasowych wyobrażeń szczególnie jeśli chodzi o chrono- logię wczesnej historii Rzymu. Sami Rzymianie opierali swoje wyobrażenia o początkach "wiecznego miasta" na literackich wersjach tradycji, utrwalonej w czasach Augusta w pracach historycznych Liwiusza i Dionizjusza z Halikarnasu oraz w dziełach poetyckich, wśród których szczególną rolę odegrała Eneida Wergiliusza, Autorzy rzymscy starali się odtworzyć najdawniejsze dzieje swego państwa z najdrobniejszymi szczegółami, dążeniem ich było także ścisłe określenie daty założenia miasta. Starożytni czynili różne próby zestawienia chronologii rzymskiej z grecką, opartą na olimpiadach. Trudność sprawiało zwłaszcza obliczenie okresu między legendarnym przybyciem Eneasza po upadku Troi (1180 r. p.n.e.), a założeniem Rzymu. Według wersji Wergiliusza Rzym został założony w roku 848 p.n.e., Timajos ustalił tę datę na 814 r. p.n.e. uważając, że jednocześnie powstały Rzym i Kartagina. Fabiusz Piktor ; proponował rok 748, tę chronologię przyjął Dionizjusz z Halikarnasu, Cincius Alimentus sądził, że Rzym powstał w roku ?29/728 p.n.e. Zaproponowana przez M. Terencjusza Warrona (I w. p.n.e.) data założenia Rzymu - 754/3 r. p.n.e. (trzeci rok VI Olimpiady) została przyjęta przez większość historyków rzymskich epoki cesarstwa. Na nie j oparł chronologię Liwiusz w Ab Urbe condita i w ten sposób przeliczano później lata liczone od założenia miasta. Trzeba tu jednak dodać, że data warrońska nie jest oparta na jakiejkolwiek podstawie dokumentalnej, a jedynie wyspekulowana. Punktem wyjścia tych obliczeń było przyjęcie jako pewnej daty początków republiki rzymskiej. Annaliści rzymscy zakładali, że okres królewski trwał 244 lub 245 lat, co odpowiada 7 generacjom po 35 lat każdda