Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
Adena-uer Doctrine 1949, franc. Doctrine Adenauer 1949, hiszp. Doctrina de Adenauer, 1949, roś. Doktrina Adenauera 1949), termin międzynar.— określenie polityki ówczesnego rządu NRF „dążącej do utworzenia w ramach NATO nowego Wehrmachtu"; sformułowana publicznie po raz pierwszy w wywiadzie Kanclerza NRF K. Adenauera, opublikowana 3X111949 przez amer. dziennik Cteveland Plain Dealer. Adenauer domagał się „utworzenia europejskich sił zbrojnych, do których winni należeć niemieccy żołnierze... Zachód musi być dostatecznie silny, aby uniemożliwić ZSRR dalsze posuwanie się naprzód". Wypowiedź tę A. rozwinął na posiedzeniu Zarządu Głównego CDU w Konigswinter 9X111949: „Niemcy winni być reprezentowani w europejskiej armii na tych samych prawach, jakie przyznane zostaną innym narodom europejskim. Co jest większym niebezpieczeństwem: rosyjskie zagrożenie dla zachodniego świata, czy istnienie kontyngentu niemieckich wojsk w związku sil zbrojnych pozostałych narodów. Obecnych napiętych stosunków między mocarstwami nie należy bagatelizować, toteż mocarstwa zachodnie winny traktować Niemcy zachodnie nie jako pustynie, lecz jako gęsto zaludniony kraj". (Ostatnia część zdania wskazywała na największy w Europie Zach. potencjał rekrucki). Zawarta w. formule Adenauera koncepcja —>• polityki z pozycji siły, sformułowana otwarcie przez D. Achesona 1951 była też całkowicie zbieżna z wcześniejszymi koncepcjami amer.: ->• doktryny powstrzymywania 1947 -> doktryny Trumana 1947. E. OSMAŃCZYK Niemcy 1945-J950, Warszawa 1951, s. 144; L. MOCZULSKI. Z. SZUMOWSKI. J. WADOWSKI Remilitaryzacia NRF 1945-1962, Warszawa 1965, s. 68. ;. • 792 DOKTRYNA ALLENDEGO 1971 (ang. Allende Doctrine, 1971, franc. Doctrine Allende 1971, hiszp. Doctrina de Allende, 1971, roś. Doktrina Aijende 1971), termin przyjęty w prasie świat, na zasadę, wprowadzoną w życie w Chile, dekretem z 261X1971, pręż. S. Allende (1908-73), że kraj rozwijający się ma słuszne i sprawiedliwe prawo przy -»• nacjonalizacji zagr. przedsiębiorstw potrącić z ogólnej sumy wypłacanego odszkodowania „nadmierny zysk", tzn. wyższy niż 10%. Die Reformen von Satvador Allende. w: Die Welwoche nr 44, z 8 XI 1971. Zurich; ]. KLIMOWICZ Mole Chile, Warszawa 1972. s. 210-211. • 793 DOKTRYNA ANTYKOMUNISTYCZNA OPA 1961 (ang. OAS Anti-communist Doctrine 1961, franc. Doctrine anticommuniste de la OBA 1961, hiszp. Doctrina anticomunista de la OBA, 1961, roś. Antikommunisticzeskaja doktrina OAG 1961), termin międzynar. na proklamowaną przez VIII Naradę ministrów spraw zagr. w Punta del-Este, 3111961, w rezolucji pt. Ofensywa komunizmu w Ameryce, zasadę, że „założenia komunizmu są nie do pogodzenia z systemem amerykańskim." Przeciwko rezolucji oraz doktrynie antykomunist. głosował tylko przedstawiciel Kuby, ówczesny jej min. spraw zagr. O. Dorticoa, który oświadczył m.in.: „Przypomnijmy sobie co najmniej zdanie wielkiego Simom Bolivara. który mówił: „Stany Zjednoczone wydaje się zo-staly wyznaczone przez Opatrzność do roli prześladowcy Ameryki w imię wolności". My wiemy, te istnieją nieodwracalne prawa historii i czy się chce, czy nie, świat kroczy ku socjalizmowi.. Kuba weszła na drogę socjalizmu i nie ma takiej siły. która by mogła zawrócić nas t tej drogi". D.a. OPA nazywa się też Doktryną Punta del Este. L. C. ZARATE Conferencla de Cancilleres en Punta del Este, Bogota 1963, J. 181. • 794 DOKTRYNA ANTY-TRANSFEROWA 1811-1940 (ang. No transfer doctrine, l o 11-l 940, franc. Doctrine de non-transfert 1811-1940, hiszp. Doctrina de no-traspaso 1811-1940, roś. Antitrans-fiertnaja doktrina 1811-1940), termin między-amer.—zasada proklamowana przez Kongres USA 1511811, iż zakazane jest na półkuli zach. przenoszenie praw kolonialnych z jednego państwa na drugie; wzmocniona w czasie II wojny świat, uchwałą U Narady Ministrów Spraw Zagr. Republik Amer. w Hawanie, 30 VTT 1940 przejęciem tymczasowej administracji kolonii i po- siadłości eur. przez USA, co .wykluczyło możliwość transferu praw Francji i Holandii na III Rzeszę. Conferenrlas Internoclonales Americanas. Prtmer Suplemento f93S-t943. Washington DC 1943, s. 151-152. • 795 DOKTRYNA CALVO 1868. (ang. Calvo Doctrine 1868, franc. Doctrine Calvo 1868, hiszp. Doctrina de Calvo, 1868, roś. Doktrina Kalwo 1868), nazwa przyjęta dla ogólnej zasady prawa międzynar., sformułowanej przez dyplomatę i historyka argent. C. Calvo w pracy pt. El Derecho Internacional y Prdctica, Buenos Aires 1868, iż państwo nie może godzić się na odpowiedzialność za straty poniesione przez cudzoziemców w wyniku wojny domowej czy powstania, ponieważ wprowadziłoby to „nieusprawiedliwioną nierówność w prawach obywateli kraju i cudzoziemców". Cudzoziemca należy traktować jak krajowca, odpowiedzialnego przed, sądami i prawami krajowymi. Od końca XIX w. w niektórych państwach Ameryki Łacińskiej obowiązkowe stało się włą- 195 Doktryna dobrego sąsiedztwa 1933 8M czasie „klauzuli Calvo" do kontraktów zawieranych z osobami czy kompaniami prywatnymi zagranicznymi. W Meksyku „klauzula C." została w4czona do Konstytucji 1917, do art. 27. Tylko USA uparcie wypowiadały się przeciw d.C., nie akceptując tezy Calvo, że „ochrona dyploma- tyczna prywatnych cudzoziemców jest instrumentem nacisku stosowanym przez państwa silne wobec słabszych". Zob. też Interwencjonizm USA. C