Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
Dalszym sukcesem była ponowna edycja ich jedynej płyty długogrającej Black Slate. W 1981 roku odbywali tournee po Ameryce i Australii. BLACK UHURU Pojawili się w 1975 roku jako „Uhuru", co w języku Swahili oznacza „wolność". W pierwszym składzie: Duckie Simpson, Don McCarlos i Garth Dennis, nagrali wersję standardu rhythm'n'bluesowego pt. Folk Song dla wytwórni Dynamics. Niedługo potem trio rozpadło się po odejściu Dennisa do „Wailing Souls" i decyzji Dona Carlosa o podjęciu solowej kariery. Duckie Simson namówił do udziału w grupie Michaela Rosa, znanego ze swego solowego przeboju Guess Who's Corning To Dinner, który nawiązywał do popularnego filmu o tym samym tytule. Rose stał się głównym wokalistą w zespole i wraz z Simpsonem oraz dokoptowanym z „The Joys" Errolem Nelsonem nagrali własną wersję pieśni Boba Marleya Natural Mystic, oraz własny utwór I Love King Sellasje. Od tego czasu oddanie sprawie Rastafari stało się nieodłączną częścią twórczości „Black Uhuru". Po odejściu Nelsona jego miejsce zajęła Sandra „Puma" Jones, rodowita Amerykanka z Harlemu, którą im zarekomendował sam Ras Michael. Natychmiast przystąpili do nagrywania własnego materiału na płytę Showcase, na której znalazły się takie utwory jak Abortion, Guess Who's Corning To Dinner i General Penitentiary, jednocześnie rozpoczynając niezwykle owocną współpracę z tytanami jamajskiej sceny muzycznej, duetem „Sly and Robbie". W 1980 roku podpisali kontrakt z wytwórnią Isiand, Chrisa Blackwella, wydając w niej płytę Sinsemilla, którą wielu krytyków uważa za największe z dotychczasowych osiągnięć grupy. Wykrystalizował się na niej idiomatyczny styl „Black Uhuru", zarówno muzyczny jak i tekstowy. Rzadko do tej pory doceniana Puma Jones doczekała się pochlebnych ocen u słuchaczy i krytyków. Ich kariera rozwijała się aż do 1985 roku, znaczyły ją pełne sale koncertowe, tysiące sprzedanych płyt i pozycja klasyka gatunku nie tylko w Europie, ale i praktycznie na całym świecie. W 1985 roku odchodzi Michael Rose, a do zespołu zostaje przyjęty nowy leader Junior Reid. Wspólnie z duetem „Sly and Robbie" wydaje płyty Brutal i Brutal Dub oraz ostatnio Positive i Positive Dub. Wydaje się jednak, że trio nie potrafi odrodzić się bez dawnego leadera i duszy zespołu — Michaela Rose, który nagrywa solowe płyty i koncertuje z powodzeniem z własnym zespołem. PRINCE BUSTER Tytuł księcia (Prince) winien być zamieniony na królewska koronę, bowiem tak tylko można mówić o roli Prince'a Bustera w powstaniu i rozwoju muzyki ska (znanej w Wielkiej Brytanii jako bluebeat). Urodził się 24 maja 1938 roku, w Kingston na Jamajce jako Buster Campbell, a imię jego jest upamiętnieniem jamajskiego męża stanu Bustamente. W młodości pasjonował się boksem i przypadkiem trafił do muzyki, która nie budziła jego zainteresowań w okresie nastoletnim. Po treningach bokserskich zwykł wraz z kolegami zabawiać się grą na rondlach i garnkach, co później zaprowadziło go na konkurs młodych talentów w „Glass Bucket Club", który czterokrotnie wygrał. Ojciec Bustera wraz z perkusistą Arklandem Parkiem, zwanym Drumbago, namówił go do prób nagraniowych, które zwieńczył debiutancki album Feel The Spirit, wydany w 1963 roku. Już w tym okresie słynął ze swojej silnie akcentowanej postawy politycznej, czego przykładem jest piosenka Black Head 56 Chinaman; z tego powodu miał częste kłopoty z władzami jamajskimi. Mimo problemów politycznych Prince Buster koncertował z powodzeniem w Anglii, Hiszpanii i Francji. W latach 70. zajął się również produkcją płyt takich wykonawców jak John Holt, Dennis Brown, Alton Ellis, „The Heptones" czy „The Etiopians". JIMMY CLIFF Urodził się w St. Catherine na Jamajce w 1948 roku jako James Chambers. W 1962 zamieszkał w Kingston, po porzuceniu college'u na rzecz kariery muzycznej, która zaczęła się od jego spotkania z producentem Leslie Kongiem. Będąc 14-latkiem wydał u Konga swój pierwszy przebojowy singel Hurricane Hattie. W 1964 roku Chris Blackwell namówił Cliffa na podjęcie pracy w Anglii, ale wynik ich kontraktu zaowocował popularnymi singlami dopiero pod koniec dekady. Jego pierwsza płyta długogrająca Hard Road To Travel była oznaką świadomego kierowania się na sukces komercyjny; z tego powodu Cliff nagrał swą własną wersję przeboju „Procol Harum" — Whiter Shade Of Pale. Sukcesu komercyjnego nie udało mu się jednak mimo tych zabiegów osiągnąć. Jego pierwszym międzynarodowym przebojem stała się piosenka Wonderful World Beautiful People. Pragnienie zrobienia kariery na rynku amerykańskim popchnęło Cliffa do wydania solowej płyty Another Cycle. W tym czasie Cliff zagrał w słynnym filmie Perry Henzella The Harder They Come, który okazał się wielkim sukcesem na Jamajce, a grający główną rolę Jimmy Cliff stał się pierwszym gwiazdorem filmowym, pochodzącym z Wyspy. Ścieżka dźwiękowa z tego obrazu, mimo jego międzynarodowego sukcesu, nie zdobyła szerokiej popularności, co skłoniło Cliffa do zmiany wytwórni z Island na EMI. Zaowocowało to płytą Unlimited, która skrzyła się do soulowych piosenek choć nie brało tam muzyki reggae. Uważa się, że powodem braku wielkiego powodzenia twórczości Jimmy Cliffa jest zbyt duży eklektyzm stylistyczny i gatunkowy. CULTURE „Culture" to trio wokalne w składzie Joseph Hill (leader grupy), Albert „Ralph" Walker i Kenneth Paley, które podbiło Jamajkę w roku 1977 singlem Two Sevens Clash, mówiącym w profetycznym stylu o cywilizacji w stanie chaosu. Zarówno ten singel jak i longplay, o tym samym tytule, definiuje kulturę w rozumieniu rastafarian, ludzi szukających tożsamości i odnajdujących swoje korzenie w Afryce. Joseph Hill, będący duszą zespołu, tączy w sobie brzmienie głosu porównywalne tylko z Burning Spearem, talent Boba Marleya i determinację Marcusa Garveya. Płyty takie jak Cumbolo, Culture In Dub czy też wydana w 1986 roku Culture In Culture dowodzą żywotności talentu Josepha Hilla i jego braci z „Culture" oraz ich determinacji w niesieniu przesłania Rastafari do sal koncertowych całego świata. DESMOND DEKKER Wkład Dekkera w rozwój rock-steady i reggae jest bezcenny, szczególnie poprzez wprowadzenie muzyki jamajskiej w środowisko brytyjskich robotników — w znacznej części skinheadów