Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
produktywność typu wulkan-iz-at \\ ekran-iz-ac-ja). (2) Intermorfy wydzielane w pozycji I, Wydzielane w tej pozycji segmenty intermorficzne różnią się między sobą stopniem produktywności. Część segmentów tworzy regularne modele wyrazów potwierdzone licznymi przykładami, jak np. -ów- (-owiec: wież-owi-ec, -ówka: kartk-ów-ka, -owisko: wid-ow-isko, -ownia: lokomotyw-ow-nid), -on- (-onarz: misj-on-arz, -onista: iluzj-on-ista), -cz- (-czyk: belweder-cz-yk), -ar- (-arka: wiąz-ar-ka), -al- (-alista: form-al-ista). Liczne jednak są intermorfy właściwe paru wyrazom (np. -i-: piśm-i-dło, -ul-: becz-ul-ka, -el-: chudzi-el-ec, -at-: elimin-at-ka, -ast-: pierwi-ast-ek) lub wręcz izolowanym przykładom (np. -an-: Afiyk-an-er, -am-: akompani-am-ent, -u-: rezerw-u-ar, -r-: dąb-r-owa). v • 600 t l Intermorfy pełniące funkcję semantyczną są nieliczne; większą grupę stanowią tu intermorfy o znaczeniu ekspresywnym: -ut-, -eń-, -osz-, -asz- (por. szelm-ut-ka, babul-eń-ka, święt-osz-ek, wuj-asz-ek). Znaczenie agentywne właściwe jest intermorfowi -ar- oraz -acz- (palmi-ar-nia, owoc-ar-stwo, wykał-acz-ka). Pozostałe intermorfy pełnią funkcję strukturalną: umożliwiają łączenie się jednostek, które nie mogą ze sobą sąsiadować ze względów fonologicznych (po podstawach czasownikowych o wygłosić samogłoskowym występują intermorfy o postaci pojedynczej spółgłoski, np. -ł-: gni-ł-ka, -j-: my-j-ka, -t-: tru-t-ka, -l-: opi-l-stwo, -w-: ssa-w-ka) czy morfotaktycznych (por. tworzone za pomocą produktywnego w derywacji rzeczowników odprzymiot-nikowych sufiksu -ość, formacje odczasownikowe: uczęszcz-al-n-ość, umier-al--n-ość, zachorow-al-n-ość, zgłasz-al-n-ość), zapobiegają alternacjom na styku segmentów (np. lot-n-iskó) lub po prostu zwiększają formalną opozycję między podstawą i derywatem (por. budd-yzm i budd-a-izm, taylor-yzm, ale epikur-e-izm, grub-as, ale glup-t-as itp.). Około 2/3 segmentów wydzielanych w pozycji I, właściwe jest strukturze rzeczowników odrzeczownikowych, ale tylko -et-, -at-, -cz- charakteryzują się większą częstością występowania. Połowa z nich wydzielana jest wyłącznie w tematach obcego pochodzenia (np. humor-es-ka, proz-a-izm, charakter-yst--yka). W połączeniu z podstawą czasownikową mogą np. wystąpić -ow-(wyklad-ow-ca), -aw- (lat-awi-ec), -t- (pas-t-erz), -un- (werb-un-ek), -an-(mieszk-an-ka), -acz- (pad-acz-ka), -usz- (pogad-usz-kd). Rzeczowniki od-przymiotnikowe z intermorfami są rzadkie. Większość należy do słownictwa ekspresywnego. Wyłącznie po podstawach przymiotnikowych występuje segment -osz- (święt-osz-ek). Pozostałe intermorfy występujące w rzeczownikach od-przymiotnikowych łączą się również z podstawami innego typu, np. -t-(głup-t-as), -usz- (czarn-usz-ka), -ar- (zieleni-ar-ka), -el- (pust-el-nia). Po innych typach podstaw, liczebnikowej (trój-ni-ak), przysłówkowej (darem-szcz-yzna) czy zaimkowej (wszystk-o-izm), intermorfy pojawiają się wyjątkowo. Ze względu na prawostronną łączliwość intermorfy dzielą się na trzy grupy: a) segmenty przyłączające sufiksy rodzime (połowa intermorfów wydzielanych w tej pozycji), b) intermorfy przyłączające sufiksy obce (ok. 1/4 jednostek), c) intermorfy przyłączające tak sufiksy rodzime, jak i zapożyczone. Sufiksy obcego pochodzenia przyłączane są: 1) przez intermorfy samogłoskowe (z wyjątkiem -i-), 2) intermorfy o budowie VCC (z wyjątkiem -ast-), 3) intermorfy o budowie VC, gdzie C jest spółgłoską przedniojęzykową dźwięczną (np. -od-, -ad-), 4) segmenty: -iw-, -or-, -ii-, -icz-. Zdolność przyłączania sufiksów rodzimych i obcych przysługuje segmentom zawierającym w wy głosie spółgłoski półotwarte przednio-językowe (oprócz ł), półsamogłoskę oraz t (np. -al-, -ar-, -on-, -at-). Połowa segmentów przybiera tylko jeden lub dwa segmenty. Najszersza Walencja prawostronna cechuje intermorf -t- (ego-t-yzm, bi-t-wa, improduk-t-yw, bio-t-yt, ego-t-ysta, bio-t-yna, obżar-t-us, glup-t-as, induk-t-or, chlop-t-yś, chłop-t-aś, gię-t-arz, da-t-ek, bi-t-ka, antybio-t-yk, makrobio-t-yka, gtup-t-ak, pas-t-uch, tru-c-izna). Odznacza się on jednak niską produktywnością. 601 Szeroką walencję przy jednoczesnej produktywności ma np. intermorf -ow-(kres-ow-izm, doż-o(w)-stwo, lord-ów-na, wierzch-ow-ina, ojc-ow-izna, wiei--owi-ec, wykład-ow-ca, targ-ow-ica, gap-ow-icz, cement-ow-nia, miejsc-ów-ka. kres-owi-ak, grzyb-ow-isko). Sufiksami przyłączanymi przez większość rodzimych intermorfów są sufiksy -ek, -ka, -ko, natomiast intermorfy obce najczęściej przyłączają sufiks -ja. '*ł . •• •••-''••t,: s (3) Intermorfy wydzielane w pozycji I2 Również rzeczownikowy ciąg sufiksalny zawierający dwa intermorfy wydzielany jest głównie w strukturach odczasownikowych i odrzeczownikowych. Po podstawach czasownikowych występują np. -j- (ży-j-ątko), -t- (tru-c-iciel), -ar- (susz-ar-nik), -al- (oczyszcz-al-nik), -el- (czyt-el-nik). Po podstawach rzeczownikowych możliwe są np. -ew- (król-ewi-ątko), -iż- (typ-iz-acja), -on-(emocj-on-alista), -al- (chór-al-istyka), -ar- (sylab-ar-iusz), -u- (akcent-u-acja). Po podstawach przymiotnikowych, wyjątkowych w tego typu strukturach, występuje -ic- (now-ic-jusz), -ir- (skąp-ir-adło). Największą frekwencją odznacza się obcy segment -iż- (ekran-iz-acja). Z rodzimych najliczniej reprezentowane są rzeczowniki zawierające intermorf -ów- (czas-ow-nik). Blisko połowa segmentów jest ograniczona do pojedynczych wyrazów. W charakterze elementu zamykającego ciąg sufiksalny z dwoma intermor-fami występuje 26 sufiksów rzeczownikowych. Prawie połowa to sufiksy zapożyczone. Najwięcej ciągów tworzą intermorfy I2 w powiązaniu z sufiksem -ja (np. akcentuacja, aktualia, dewocjonalia, audiencja, penitencjaria). Z rodzimych aktywnością dorównuje mu sufiks -ik (czytelnik, Kongijczyk, zwolennik itp.). (4) Intermorfy wydzielane w pozycji I3 , i. . > • > t, Cechuje te segmenty niewielka aktywność morfologiczna. Pojawiają się zwykle w rzeczownikach zawierających rodzimy ciąg sufiksalny -nictwo (mieszk-al-nictwo, koks-ow-nictwo, pol-ar-nictwo) oraz zapożyczony -izacja (por. np