Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.

 

, LateraDski 1215 r., LyoDski 1274 r., Florencki 1439 r., a tak|e przez wiele Synodów (Wyznawców, Aleksandria 362 r., Rzymski 382 r. (D. 59-82), w Toledo 675 r. (D 275-281), w Sens 1140/1 r. z okazji Abelarda (D. 368-387), w Reims 1148 r., z okazji Gilberta Porrety (D. 389-392) stanowi trzon wszystkich SkBadów, czyli WyznaD Wiary na czele ze SkBadem Apostolskim, stanowicym codzienny pacierz chrze[cijanina i Nicejsko-Konstantynopolskim, odmawianym we Mszy [w., a zarazem trzon |ycia chrze[cijaDskiego. Skoro jest najwiksz tajemnic, rozum nasz ani nie mógB doj[ do jej istnienia, ani te| po jej objawieniu przez Chrystusa nie zdoBa jej zrozumie i udowodni. Rola wic [w. Tomasza ogranicza si do wykazania, |e ta tajemnica nie jest sprzeczna z rozumem, i |e mo|na j nam rozumowo jako[ uprzystpni czy wyja[ni za pomoc analogii, czyli podobieDstw. Ocen warto[ci swoich wywodów i metod postpowania poda Autor ni|ej w z. 32, 1. Rozprawa [w. Tomasza o Trójcy jest koDcowym etapem rozwoju nauki katolickiej o Trójcy w Bogu i ostateczn jej syntez - i to najlepsz; po niej ju| nic lepszego i nowego nie powstaBo. Autor miaB za sob nie tylko Objawienie, Sobory, Synody, spory i wprost walki, ale tak|e sporo rozpraw, przewa|nie polemicznych, które z jednej strony przedstawiaBy nauk o Trójcy, z drugiej zbijaBy bBdne wypowiedzi. Wszystk o to razem stanowi zródBo, skd czerpaB swoje wiadomo[ci; bdziemy si z nimi styka na ka|dej stronie. Szczególn jednak warto[ bd dlaD stanowi nastpujce powagi: [w. Atanazy ( 373), gBówny bohater zwyciski w walce z arianizmem, który wykryt i ujawniB bBdy Ariusza, doprowadziB do ich potpienia na Soborze Nicejskim, oraz [ci[le ujB nauk katolick o Trójcy; Autor czsto powoBuje si na tzw. Symbol (SkBad) AtanazjaDski; [w. Augustyn, a zwBaszcza jego centralne dzieBo: De Trinitate, O Trójcy, pisane przez 20 lat (399-419); z niego te| czerpie najobficiej (DzieBo to ukazaBo si w polskim tBumaczeniu: Wyd. [w. Wojciecha 1962 r., przeBo|yBa Maria Stokowska, opracowaB Jan M. Szymusiak SJ. Std braBem odpowiednie cytaty, podajc w odno[nikach stron); [w. Bazyli ( 379), [w. Grzegorz NazjaDski ( 390), [w. Grzegorz z Nysy ( 395); ci trzej, to tzw. Ojcowie Kapadoccy - na Wschodzie. Na Zachodzie za[: [w. Hilary ( 367), [w. Ambro|y ( 397), Boecjusz ( 525), [w. Jan DamasceDski - Damascen ( 749), [w. Anzelm ( 1109). MiaB te| i autorów wspóBczesnych sobie: Abelard, którego nie cytuje ( 1142), Gilbert Porreta (1154) czsto wzmiankowany, [w. Bernard ( 1153)