o

k.n. Ze wzglêdu na to, ¿e istotnym kryterium diagnostycznym jest dynamika zaburzeñ, neurokinezjologiczna diagnostykê nale¿y przeprowadziæ tak wczeœnie, jak tylko to jest mo¿liwe, i kontrolowaæ kilkakrotnie w czasie obserwacji. Wcdlng koncepcji autora niemowlêta z ciê¿kim i œrednio ciê¿ka z.o.k.n, wymagaj¹ bezwzglêdnie rozpoczêcia terapii podobnie jak niemowlêta z lekka, postaci¹, u których wystêpuje asymetria we wzorcach ulo¿emowych (lab. 1.41], Neurostymulacja o.u.n. przez wyzwalanie odruchowej lokomocji. Neurostymula-cja wed³ug Vo]ty, zwana gimnastyka lecznicza, stosowana u niemowl¹t, jest skuteczna metod¹ usprawniania systemem torowania i odblokowywania wzorców posturainych Tabela 1.41. Prognoza rozwoju nicmnwl,-]: ua podstawie badania reaktywnoœci posLinalne; lwecliuy COSM i Tiimil, cyt. zu L, 5adi>wski|, 1-UCK), h, 164 ' Prawdziwe zagro¿enie ruzwoiu, koniecznoœæ prowadzeniu terapii (wed³ug Vojty). " Koniecznoœæ prowadzenia terapii w przyr^ku asymetrycznego u³o¿enia cia³a (wed³ug Vojty}. w to to 400 1. Rehabilitacja kliniczna i motorycznych, których matryca istnieje w mózgu. Stymulacja proprioceptywna stref wyzwalania znajduj¹cych siê na ciele dziecka znajduj¹cego siê w odpowiedniej pozycji wyjœciowej, zwanej pozycj¹ aktywuj¹c¹, powoduje obwodow¹ odpowiedŸ odruchow¹, pojawiaj¹c¹ siê w ró¿nych czêœciach cia³a jednoczeœnie w postaci pohrefleksów, czyli jednoczasowych, wieloelemcntowych kompleksów odruchowych. Poszczególne elementy tej odpowiedzi, czyli wzorce czêœciowe, s¹ identyczne z wzorcami naturalnej, spontanicznej motoryki zdrowego dziecka. Wielokrotne ich wywo³ywanie podczas æwiczeñ u chorego z zaburzonym funkcjonowaniem o.u.n. powoduje powstawanie nowych po³¹czeñ w sieci neuronów kory mózgowej. Dzia³ania terapeutyczne umo¿liwiaj¹ zatem sterowana kompensacjê zaburzeñ, lej skutecznoœæ jest rym wiêksza, im wczeœniej zo-stanie wprowadzona. Dziêki plastycznoœci m³odego mózgowia mog¹ tworzyæ siê nowe po³¹czenia i szlaki nerwowe, a rezerwowe pola ruchowa kory mózgowej, analogiczne oœrodki w drugie] pó³kuli, mog¹ przej¹æ funkcjê sterowania czynnoœciami ruchowymi. Leczenie metod¹ Vojty uaktywnia zakodowane genetyczne wzorce i elementy kompleksów ruchowych konieczne do prawid³owej, spontanicznej motoryki, jeszcze zanim pojawi¹ siê one w rozwoju osobniczym dziecka. W ten sposób powstaje fizjologiczna aktywnoœæ ruchowa wraz z normalizacj¹ napiêcia miêœniowego. Neurostymulacja polega na wywo³aniu dwóch rodzajów lokomocji odruchowej, a mianowicie odruchowego obrotu z pleców na brzuch i odruchowego pe³zania. Terapia rozpoczyna siê, od u³o¿enia dziecka w pozycji wyjœciowej, wskazuj¹cej na "gotowoœæ do ruchu". Nastêpnie pobudza siê receptory proprioceptywne okreœlonych stref, stosuj¹c bodziec uciskowy na powiezie lub okostna i/lub bodziec rozci¹gaj¹cy miêœnie. Sita ucisku ma okreœlony kierunek wzglêdem p³aszczyzn czo³owej (brzuyzno-grzbietowy l, poprzecznej (g³owowo-ogonowy) i strza³kowej (przyœrodkowo-bocznyl, przebiegaj¹cych przez œrodek ciê¿koœci. Rozró¿nia siê strefy g³ówne znajduj¹ce siê dystalnie na koñczynach oraz strefy pomocnicze w obrêbie pasa barkowego i biodrowego, na g³owie oraz na tu³owiu. Strefy g³ówne wysy³aj¹ do o.u,n, bodŸce proprioceptywne, a strefy pomocnicze - bodŸce mieszane ekstero- i proprioceptywne. W wyniku u¿ycia wiêkszej liczby stref uzyskuje siê sumowanie siê bodŸców afercntnych, a w nastêpstwie przed³u¿enia stymulacji - tak¿e czasowe sumowanie siê bodŸców (obydwa zjawiska s¹ znane z neurofizjo-logii). Sumowanie sit; bodŸców w czasie i przestrzeni jest okreœlane jako torowanie. Technikami stymulacji s¹: delikatny, sta³y ucisk, wibracja, poci¹ganie lub odpychanie odpowiednie}! proprioreceptorów znajduj¹cych siê w strefie stymulacji. Ucisk strefy stymulacji przy u³o¿eniu dziecka w pozycji aktywuj¹cej prowadzi do zapocz¹tkowania ruchu fazowego g³owy. Skurcz izotoniczny miêœni bior¹cych udzia³ w ruchu zostaje zatrzymany przez opór (zastosowany przez terapeutê) i przechodzi w skurcz izometryczny wokó³ sta³ego punktu podporu na pod³o¿u, zwanego punktem podparcia [punctum fixum}. Zatrzymanie ruchu fazowego wokó³ sta³ego punktu podparcia cia³a powoduje wzrost napiêcia grup miêœniowych przeciwnie do siebie dzia³aj¹cych, a wii;c zginaczy i prostowników, ro-tatorów wewnêtrznych i zewnêtrznych, przywodzicieli i odwodzicieh. Zrównowa¿one napiêcie antagonistycznych grup miêœniowych sprawia, ¿e grupa miêœni poprzednio nadmiernie napiêtych (spastycznych) rozluŸnia siê, a ruch spontaniczny, dotychczas niewykonalny w obrêbie danei grupy miêœniowej, staje siê rno¿liwy podczas stymulacji