Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
Narządy pomocnicze gałki ocznej - narząd ruchu Narząd ruchu gałki ocznej składa się z czterech mięśni prostych i z dwóch mięśni skośnych. Prawie wszystkie te mięśnie przyczepiają się w otoczeniu nerwu wzrokowego w szczycie oczodołu. Mięśnie proste są następujące: prosty górny, dolny, przyśrodkowy i boczny. Mięśnie skośne są dwa: górny i dolny. Mięsień skośny dolny jako jedyny przyczepia się odmiennie, mianowicie do ściany dolnej oczodołu. Wszystkie mięśnie dochodzą mniej więcej do równika gałki ocznej i przyczepiają się do twardówki. Oprócz mięśni dochodzących bezpośrednio do gałki ocznej jest jeszcze mięsień dźwigacz powieki górnej, który biegnie od wspólnego przyczepu przy szczycie oczodołu do powieki górnej. Narząd ochronny gałki ocznej stanowią powieki, spojówka i aparat łzowy. Powieki są dwie, górna i dolna, przy czym górna jest większa. W skład powieki wchodzi skóra, mięsień okrężny oka, a w górnej i mięsień dźwigacz powieki górnej, następnie zgrubiała warstwa tkanki łącznej zwana tarczką powiekową i od strony wewnętrznej spojówka. W powiekach są gruczoły łojowe i potowe. Z brzegów powiek wyrastają włoski dotykowe zwane rzęsami. Od tarczek powiekowych biegną do ścianki brzegów oczodołu pasma tkanki łącznej tworzące przegrodę oczodołu. Błona spojówkowa dzieli się na spojówkę powiek i gałki. Spojówka powiek wyściela wewnętrzną powierzchnię powiek i przechodzi bezpośrednio na gałkę oczną dochodząc do brzegów rogówki. Przejście spojówki powiekowej w spojówkę gałkową nosi nazwę załamków spojówki. Narząd łzowy składa się z gruczołu łzowego i dróg łzowych. Gruczoł łzowy leży po bocznej stronie oczodołu, część jego leży w górnym sklepieniu spojówki. Z gruczołu wychodzą delikatne przewodziki, które odprowadzają ciecz łzową do górnego załamka spojówki. Ruchem powiek ciecz jest rozprowadzana po gałce ocznej i spływa do przyśrodkowego kąta oka. TU znajduje się jeziorko łzowe i tu zaczynają się drogi łzowe. Na brzegach powiek są otworki prowadzące do kanalików łzowych, które dochodzą do woreczka łzowego, a stąd ciecz przedostaje się do przewodu nosowo_łzowego i uchodzi ostatecznie do jamy nosowej pod małżowiną nosową dolną. Układ krążenia Do układu krążenia należy serce jako narząd centralny, zespół naczyń krwionośnych, układ chłonny oraz narządy krwiotwórcze. U człowieka krążenie krwi jest zamknięte, tworzy dwa układy - krążenie małe, czyli płucne i krążenie duże. Schemat krążenia małego jest następujący: z prawej komory serca wychodzi pień płucny i dzieli się na dwie tętnice płucne prawą ii lewą. Po wejściu do odpowiedniego płuca tętnica rozgałęzia się stopniowo, aż dochodzi do naczyń włosowatych, które oplatają gęstą siecią pęcherzyki płucne. Tu następuje wymiana gazów między hemoglobiną czerwonych ciałek krwi a powietrzem zawartym w pęcherzykach płucnych. Z łożyska kapilarów wychodzą drobne żyłki, następnie żyły płucne, w liczbie czterech, dwie z każdego płuca, uchodzą do lewego przedsionka serca. Krążenie małe jest więc zawarte między prawą komorą, płucami i lewym przedsionkiem. Krążenie duże zaczyna się aortą, która wychodzi z lewej komory serca, przechodzi w łuk, następnie w aortę piersiową, ta przechodzi przez przeponę do jamy brzusznej jako aorta brzuszna. Daje ona szereg rozgałęzień, które przechodzą w coraz mniejsze aż do sieci kapilarów, które stykając się z komórkami narządów i tkanek umożliwiają wymianę gazową wewnętrzną tj. oddanie pobranego w płucach tlenu. Z kapilarów wychodzą naczynia żylne, które ostatecznie zbierają się w dwa duże pnie żylne: żyłę główną górną i żyłę główną dolną, które uchodzą do prawego przedsionka serca. Naczynia krwionośne dzielimy na naczynia tętnicze, żylne i włosowate, czyli kapilary. Każde naczynie krwionośne posiada gałąź zbudowaną z tych samych elementów. Ściana naczynia włosowatego składa się z warstwy komórek śródbłonka wzmocnionych delikatnymi włókienkami tkanki łącznej. W miarę zwiększania się przekroju naczynia, grubieje jego ściana i w naczyniach średnich składa się podobnie zresztą jak w naczyniach większych z trzech warstw, z błony wewnętrznej, środkowej i zewnętrznej. Błona wewnętrzna jest zbudowana z tkanki łącznej i wyścielona śródbłonkiem, dzięki czemu jest idealnie gładka. Błona środkowa posiada oprócz tkanki łącznej z włóknami sprężystymi włókna mięsne gładkie. Warstwa zewnętrzna jest łącznotkankowa. Grubość poszczególnych warstw i zawartość w nich włókien sprężystych i mięsnych jest różna, stąd podział naczyń tętniczych na naczynia typu mięsnego i sprężystego. Tętnicą nazywamy takie naczynie, które wyprowadza krew z serca bez względu na zawartość w niej tlenu, aortą płynie krew tętnicza, tętnicą płucną płynie krew żylna. Żyłą nazywamy takie naczynie, które doprowadza krew do serca, również niezależnie od zawartości tlenu czy dwutlenku węgla - żyłami głównymi płynie krew żylna, żyłami płucnymi płynie krew tętnicza