Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
Czynność. Przepona jest głównym mięśniem wdechowym. Podczas skur-czu przepony następuje obniżenie się mięśnia, dzięki czemu wzrasta pojem-ność jamy klatki piersiowej, maleje ciśnienie, a powietrze atmosferyczne na-pływa przez drogi oddechowe do płuc. Przy spokojnym wdechu obie kopuły przepony obniżają się o około 2 cm. Podczas bardzo głębokiego wdechu ru-chy przepony są zdecydowanie większe. Przepona jest także mięśniem tło-czni brzusznej (prelum abdominale), bowiem wespół z mięśniami brzucha uciskając na trzewa zwiększa ciśnienie panujące w jamie brzucha. Unerwienie. Nerw przeponowy (n. phrenicus) odchodzący ze splotu szyjnego. Ponieważ przyczep początkowy przepony składa się z trzech części, wys-tępują w niej miejsca stwarzające dogodne warunki do wytworzenia się przepuklin. Do okolic zmniejszonego oporu przepony należą: trójkąt mostko-wo-żebrowy, trójkąt lędźwiowo-żebrowy oraz rozwór przełykowy. W obu trójkątach na niewielkiej przestrzeni opłucna ścienna zazwyczaj przylega bezpośrednio do otrzewnej. Może więc dojść w tych okolicach do wpuklenia się trzew w głąb klatki piersiowej i wystąpienia tzw. przepukliny przepono-wej (hermia diaphragmatica). Większość przepuklin występuje po stronie lewej, ponieważ po stronie prawej wątroba stanowi dla nich zaporę. Ruchomość klatki piersiowej Oddychanie składa się z dwóch zasadniczych faz: wdechu, który jest wy-wołany powiększeniem się objętości klatki piersiowej i wydechu będącego następstwem jej zmniejszenia się. Najbardziej efektywną kombinację ruchów wdechowych stanowią: skurcz przepony przy rozluźnionych mięśniach powłok brzucha, czynne uniesienie żeber oraz wyprostowanie kręgosłupa piersiowego. Podniesienie się żeber powoduje poszerzenie i pogłębienie jamy klatki piersiowej, skurcz przepony i wyprost kręgosłupa zwiększa jej wymiar długościowy. Najskuteczniejszy wydech jest następstwem czynnego napięcia mięśni brzucha z równoczesnym rozluźnieniem się przepony oraz czynnego opuszczania żeber i zgięcia kręgosłupa. Jednak w czasie wzmożonego wde-chu i vţţydechu mogą brać udział oprócz przepony i mm. międzyżebrowych liczne mięśnie pomocnicze, których przyczepy początkowe lub końcowe znajdują się na żebrach, mostku i kręgosłupie. U człowieka występują dwa typy oddechowe-żebrowy i brzuszny. Wtypie żebrowym charakterystyczna jest większa ruchomość żebrowo-stkowa, w typie brzusznym większa jest ruchomość przepony. Typ żebrowy przeważa u kobiet i ludzi młodych, typ brzuszny częściej pojawia się u mężczyzn. Intensywne oddychanie jest oddychaniem mieszanym. Powięzie klatki piersiowej ţ Powięź piersiowa (fascia pectoralis) pokrywa przednią i tylną po- wierzchnię m. piersiowego większego, przyczepiając się do obojczyka. ţPowięź obojczykowo-piersiowa (fascia clavipectoralis) pokrywa m. piersiowy mniejszy, przymocowuje się do obojczyka, a ku bokowi przechodzi w powięź pachową. ţ Powięź wewnątrzpiersiowa (fascia endothoracica) położona jest na wewnętrznej powierzchni żeber i mm. międzyżebrowych, przylega do opłucnej. MIĘSNIE BRZUCHA Mięśnie brzucha (musculi abdominis) wypełniają przestrzeń między klatką piersiową i górnym brzegiem miednicy. Biorą one zatem udział w wy-tworzeniu ściany jamy brzusznej. Mięśnie brzucha dzielą się na: boczne, przednie i tylne. Przyśrodkowe części mięśni grupy boeznej brzucha prze-chodzą w rozcięgna, których włókna krzyżują się z analogicznymi rozcię-gnami mięśni strony przeciwnej i tworzą kresę białą (linea alba). Kresa biała biegnie od wyrostka mieczykowatego mostka do spojenia łonowego. Mięśnie boczne brzucha Mięsień skośny zewnętrzny brzucha (m.obliquus externus abdominis) jest mięśniem płaskim, szerokim, kształtu czworokątnego i położony jest w bocznej i przedniej okolicy powłok brzucha. Przyczep początkowy. Rozpoczyna się on na zewnętrznej powierzchni od V do XII żebra, zachodząc w swej części górnej między zęby przyczepu początkowego m. zębatego przedniego, zaś w części dolnej - między wiązki m. najszerszego grzbietu. Przyczep końcowy. Włókna mięśnia przebiegają skośnie ku dołowi i przy-środkowo, tak jak włókna mm. międzyżebrowych zewnętrznych. Większa część górna mięśnia przechodzi w płaskie, szerokie rozcięgno, które prze-biega przed m. prostym brzucha i w linii pośrodkowej włókna ścięgniste krzyżują się z włóknami strony przeciwnej, kończąc się w kresie białej. Dolne pęczki mięśnia przechodzą w więzadło pachwinowe (lig. inguinale), zaś włókna mięśnia rozpoczynające się najbardziej z tyłu, kończą się na wardze zewnętrznej grzebienia biodrowego. Czynność. Obustronny skurcz mięśnia powoduje zgięcie kręgosłupa lędź-wiowego wraz z klatką pierśiową do przodu, a przy ustalonym kręgosłupie unosi miednicę. Pociągając dolne żebra ku dołowi działa jako mięsień wyde-chowy. Jednostronny skurcz zgina kręgosłup i klatkę piersiową w stronę bo-czną oraz skręca tułów w stronę przeciwną. Unerwienie. Przeważającej części mięśnia pochodzi od nn. międzyżebro-wych (nn. intercoslales), jedynie dolna część otrzymuje gałązki od n. biodro-wo-podbrzusznego (n. iliohypogastricus) i biodrowo-pachwinowego (n. ilioinguinalis); oba pochodzą ze splotu lędźwiowego