Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
112. 114 żądać od innych państw członkowskich zmiany ich przepisów wewnętrz- nych, w celu usunięcia takich zakłóceń. (c) Sądy państwowe są zobowiązane uwzględniać zalecenia zawierają- ce informacje co do wykładni przepisów prawa wewnętrznego, które zosta- ły wydane celem wykonania tych zaleceń lub wtedy, gdy uzupełniają one przepisy prawa wspólnotowego. VI. Wymogi formalne, publikacja i wejście wżycie Traktaty wspólnotowe nie zawierają postanowień ustalających wymogi co do nazwy aktów prawa wtórnego. Zagadnienie to zostało przynajmniej częściowo uregulowane w decyzji Komisji z 7 sierpnia 1960 r. Zgodnie z tą decyzją, wszystkie decyzje, zalecenia i opinie Komisji powinny być w na- główku wyraźnie tak nazwane. Trzeba jednak zaznaczyć, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości nie przywiązuje w swoim orzecznictwie szczegól- nego znaczenia do nazwy aktu prawnego. W świetle tego orzecznictwa kwalifikacja prawna aktu prawa wspólnotowego (wtórnego) zależy od jego treści, a nie od nazwy. Niewłaściwe nazwanie aktu prawnego nie powoduje więc żadnych ujemnych skutków prawnych. Akty prawne muszą być opatrzone datą i podpisane odpowiednio przez przewodniczącego Rady lub Komisji. Zgodnie z art. 254 (d. art. 191) Trak- tatu WE, rozporządzenia, dyrektywy i decyzje przyjmowane w ramach pro- cedury współdecydowania (art. 251) podpisywane są przez przewodniczą- cego Parlamentu Europejskiego i przewodniczącego Rady. Artykuł 253 (d. art. 190) Traktatu WE wymaga, aby rozporządzenia, dy- rektywy i decyzje przyjmowane wspólnie przez Parlament Europejski i Radę oraz takież akty przyjmowane przez Radę lub Komisję - określały przyczy- ny, dla których zostały wydane i odnosiły się do wszystkich propozycji lub opinii, które były wymagane zgodnie z Traktatem. Środki wspólnotowe muszą zawierać faktyczne i prawne uzasadnienie przyjęcia środka przez instytucje. Umożliwia to kontrolę sądową i poznanie przez państwa członkowskie i zainteresowanych obywateli warunków, w jakich instytucje wspólnotowe stosują Traktat®7. Zgodnie z przyjętą zasadą, decyzje, zwłaszcza decyzje skierowane do osób fizycznych i prawnych, podlegają znacznie dalej idącym wymogom pod względem uzasadnienia, aniżeli akty prawne o charakterze ogólnym i abstrakcyjnym. 67 Sprawa 45/86, Orzecznictwo, s. 148. 115 Co się tyczy odniesienia do wymaganych propozycji i opinii, to chodzi tu o odpowiednie propozycje Komisji i przewidziane jako obligatoryjne opinie Parlamentu Europejskiego, Komitetu Ekonomicznego i Społecznego (w przy- padku EWWiS - Komitetu Doradczego) oraz Komitetu Regionów. Niespełnienie wymogów przewidzianych w art. 253 może być podstawą do skargi o unieważnienie aktu prawnego z powodu naruszenia istotnych przepisów formalnych. Zagadnienie publikacji aktów prawa wtórnego reguluje art. 254 Traktatu WE. Organem publikacyjnym jest Dziennik Urzędowy Wspólnot Europej- skich {Official Journal ofthe European Communities, Journal Officiel des Com- munautśs Europeennes, Amtsbiatt der Europaischen Gemeinschafteri). W Dzienniku Urzędowym publikowane są akty o znaczeniu ogólnym, a więc rozporządzenia i dyrektywy skierowane do wszystkich państw człon- kowskich. Powyższe akty wchodzą w życie z dniem w nich określonym, a w braku takiego określenia, w dwadzieścia dni po ich publikacji (art. 254 pkt 2 d. art. 191). Co do tej ostatniej daty Europejski Trybunał Sprawiedliwości przyj- muje jako podstawę obliczenia terminu, moment, kiedy Dziennik Urzędowy stał się rzeczywiście dostępny. Pozostałe akty, a więc dyrektywy skierowane do niektórych tylko państw oraz decyzje, podawane są do wiadomości ich adresatom i wchodzą w ży- cie z chwilą takiego zawiadomienia. Również te akty mogą być publikowa- ne w Dzienniku Urzędowym, co jednak nie zastępuje podania ich do wia- domości (doręczenia) adresatom. W przypadku aktów publikowanych występuje kwestia możliwości ich wej- ścia w życie z mocą wsteczną. Organ wspólnotowy może wyjątkowo posta- nowić o wejściu w życie aktu prawnego z mocą wsteczną, zwłaszcza wtedy, gdy wynikają z niego korzyści dla określonych podmiotów. Takie wejście w życie z mocą wsteczną podlega jednak ścisłym rygorom, gdyż nie może być naruszana zasada zaufania do prawa, szczególnie zaś musi być respek- towana zasada przewidywalności prawa. Uzasadnienie stanowić mogą wy- łącznie szczególnie ważne interesy wspólnotowe. Akty prawne przewidujące sankcje karne w żadnym razie nie mogą wchodzić w życie z mocą wsteczną. VII. Sankcje Omówione zostaną tu wyłącznie sankcje występujące w ramach Wspól- noty Europejskiej (d. EWG). 116 Sankcje przeciwko państwom występują w niewielkim jedynie zakresie. Tak więc Rada może nakładać kary pieniężne na państwa nie przestrzega- jące jej decyzji w sprawie likwidacji nadmiernego deficytu budżetowego (art. 104, d. art. 104c). Następnie, jeżeli Trybunał Sprawiedliwości stwierdzi w swoim wyroku, w postępowaniu wszczętym na podstawie skargi Komisji, że państwo członkowskie naruszyło przepisy prawa wspólnotowego, a pań- stwo to nie zastosuje się do wyroku (tj. nie usunie naruszenia prawa), to wówczas Komisja określa wysokość ryczałtu lub kary pieniężnej jaką zapła- cić musi dane państwo. Trybunał stwierdzając, że państwo nie zastosowało się do jego orzeczenia - może na nie nałożyć taki ryczałt lub karę pienięż- ną (art. 228 pkt 3 d. art. 171 - szerzej zob. system ochrony prawnej). Jeżeli chodzi o osoby fizyczne i prawne, to art. 83 pkt 1 i 2 (d. art. 87) nakłada na Radę obowiązek przyjęcia rozporządzeń i dyrektyw mających zapewnić przestrzeganie przez te osoby zasad konkurencji poprzez usta- nowienie systemu kar pieniężnych i innych opłat przymusowych. Następ- nie, art. 229 (d. art 172) postanawia, że rozporządzenia wydane wspólnie przez Parlament Europejski i Radę lub przez Radę, zgodnie z postanowie- niami Traktatu, mogą przyznawać Trybunałowi Sprawiedliwości pełną jurys- dykcję w zakresie orzekania o karach w nich przewidzianych. Jeżeli chodzi o egzekucję nałożonych kar, to w stosunku do państw członkowskich egzekucja taka jest niemożliwa. Artykuł 256 (d. art