Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
439 Suarez spotykał się z przywódcami opozycji, nakłaniając ich do zaakceptowania monarchii i udziału w wyborach na zasadach wyznaczonych przez ustawę o reformie politycznej. Wobec nikłego społecznego poparcia dla radykalnych żądań opozycji (mimo jej wezwań do bojkotu, w referendum wzięło udział prawie 80% uprawnionych do głosowania, których przytłaczająca większość poparła propozycje rządu), w jej szeregach zaczęło przeważać przekonanie o konieczności kompromisu. Hasło antyfrankistowskiego „demokratycznego przełomu" ustąpiło koncepcji „przełomu wynegocjowanego" (ruptura pactada) z rządzącym obozem. Poza nawiasem legalnego życia politycznego wciąż pozostawała Komunistyczna Partia Hiszpanii. Niewzięcie przez nią udziału w wolnych wyborach narażałoby na szwank ich wiarygodność w oczach zagranicy, jak również podminowywałoby wewnętrzny konsensus w kwestii dalszych reform (KPH była za czasów dyktatury najsilniejszą partią antyfrankistowskiej opozycji). W lutym 1977 r. Suarez spotkał się z Santiago Carillo, historycznym przywódcą komunistów, który w 1976 r. wrócił z emigracji do Madrytu. W zamian za obietnicę legalizacji partii, komuniści uznali instytucję monarchii. Legalizację KPH, najbardziej ryzykowny moment całej transición, poprzedziły staranne przygotowania utrzymane w pełnej tajemnicy. Najważniejsze kroki uzgadniane były bezpośrednio przez Suareza i Juana Carlosa. Zmniejszono dostawy paliwa dla dywizji pancernej „Brunete" stacjonującej w sąsiedztwie stolicy. Na ogłoszenie decyzji wybrano Wielkanoc (Santa Semana, niezwykle uroczyście obchodzona w Hiszpanii), kiedy to większość polityków znajdowała się poza Madrytem. Jednocześnie zaplanowano na ten moment zagraniczną podróż króla i królowej, aby nie zostali uwięzieni 440 „Centrum jest demokracją. Ponieważ walczy o konstytucję konieczną do współżycia" w wyniku zamachu stanu, którego się obawiano. Rada Najwyższa sił zbrojnych wydała oświadczenie krytykujące decyzję o legalizacji, kilku generałów podało się do dymisji na znak protestu, ale wojsko pozostało jednak w koszarach. W głównej mierze, jak można sądzić, przez lojalność wobec monarchy. Niemal jednocześnie z legalizacją KPH ogłoszono rozwiązanie głównej spuścizny frankizmu: Movimiento (Falangi) i powiązanych z nią syndykatów. 15 VI 1977 r. odbyły się powszechne, demokratyczne wybory (pierwsze od 1936 r.) do obu izb parlamentu. Tuż przed wyborami Suarez stanął na czele Unii Centrum Demokratycznego (UCD), koalicji kilkunastu ugrupowań o orientacji liberalnej, chadeckiej i socjaldemokratycznej, wywodzących się zarówno ze środowisk umiarkowanej opozycji antyfrankistowskiej, jak i frankistowskich reformatorów (zwłaszcza pochodzących z szeregów Movi-miento). UCD korzystała z osobistej popularności premiera, który wówczas właśnie osiągał w sondażach szczyt notowań, przychylności aparatu administracyjnego, jak i ordynacji wyborczej, faworyzującej mniej zaludnione okręgi wyborcze (obszary rolnicze, gdzie spodziewano się uzyskać największe poparcie dla rządu). Wszystkie te czynniki wywarły niewątpliwie wpływ na sukces wyborczy UCD, ale główne znaczenie miało z pewnością poparcie klas średnich dla polityki bezpiecznego, ewolucyjnego demontażu dyktatury. Przy wysokiej frekwencji wyborczej (78,3%), na koalicję Suareza padło ok. 34% głosów, co dawało jej (za sprawą systemu d'Honta)47% miejsc w izbie niższej. Za nią uplasowali się z bardzo dobrym wynikiem socjaliści (PSOE): ok. 29% głosów, a następnie, już ze znacznie gorszym rezultatem (9%), komuniści. Sojusz Ludowy Fragi Iribarne, popierany przez tych, którzy uważali, że 441 demokratyczne zmiany zaszły za daleko (główne hasło: „Za Franco żyło się nam lepiej"), uzyskał tylko 8% głosów. Geograficzny rozkład głosów oddanych w pierwszych wyborach parlamentarnych ukazuje paradoksalną ciągłość ideologicznych sympatii z czasów II Republiki. UCD poparły te regiony (przede wszystkim rolnicza, konserwatywna Północ i do pewnego stopnia centrum kraju), które opowiadały się za prawicową CEDA, PSOE natomiast te obszary (przede wszystkim centra industrialne i Południe), które w 1936 r