Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
Kladziemy kres nieskończonemu ruchowi niemieckiemu na południe i zachód i kierujemy nasz wzrok na ziemie na wschodzie. Wreszcie, zrywamy z kolonialną i handlową polityką okresu przedwojennego i przechodzimy do terytońalnej polityki przyszłości. Jeśli mówimy o terytońum w Europie, możemy mieć na myśli tylko Rosję i jej wasalne państwa przygraniczne" 11. 149 W swej Zweites Buch Hitler wyjaśnia, że dzięki rewolucji bolszewickiej będzie to stosunkowo proste przedsięwzięcie: "Gigantyczne imperium na Wschodzie jest na progu załamania się". Słowiańskie masy są niezdolne do stworzenia własnego państwa, a germańska grupa rządząca, dotychczas nad nimi dominująca, została zastąpiona przez żydowsko-bolszewickie kierownict- wo, które z powodów dających się krótko wyjaśnić nie może ani zorganizować, ani utrzymać państwa. Wojna z Francją, którą Hitler wcześniej uważał za konieczną do uzyskania rewizji granic, teraz stała się (co w latach 1940-1941 okazało się rzeczywistością) wstępem do głównego celu, tzn. skutecznego ataku na Rosję. Inne niezbędne warunki to sojusz z Włochami Mussoliniego (którym Niemcy powinny być. gotowe oddać Pohxdniowy Tyrol) i z Anglią, z którą należało za wszelką cenę uniknąć rywalizacji na innych kontynentach, bowiem okazała się ona dla kajzera fatalna w skutkach. Luki w tej koncepcji są oczywiste - na przykład fakt, iż Niemcy nie tylko nie miały nadmiaru ludności, ale nie dysponowały wystarczającą jej liczbą do przejęcia i zagospodarowania terytońów na Wschodzie, które jej armie okupo- wały. Jednakże jest to mniej istotne od łączności między celami, które Hitler przedstawił w latach dwudziestych i tymi, które starał się zrealizować w latach czterdziestych. Hitler w pełni podzielał pogląd o prymacie polityki zagranicznej nad polityką wewnętrzną, tradycyjnie dominujący w niemieckiej historiografi. Nie interesował się sprawami konstytucyjnymi i prawnymi czy polityką gospodarczą i społecznąjako takimi. W latach dwudziestych patrzył na te sprawy głównie pod kątem wykorzystania ich do uzyskania poparcia i włączenia się do rozgrywki politycznej. Pogląd ten rozszerzył na samo państwo: "Państwo jest tylko środkiem do osiągnięcia celu. Celem tym jest zachowanie istnienia rasy... Państwo jest tylko naczyniem, a rasa jest tym, co je wypełnia"1z. Jeśli chodzi o formę państwa, Hitler opierał wszystko na Fuhrerprinzip - zasadzie przywództ- wa. Oznaczała ona koncentrację władzy w rękach wodza, wodza nie ograniczo- nego żadną formą kontroli konstytucyjnej czy parlamentarnej, będącego w stanie wymóc na państwie udzielenie pńorytetu polityce zagranicznej i zbroje- niom, w tym zdobyciu nowej przestrzeni życiowej na Wschodzie. Korzystając z doświadczeń uzyskanych od czasu opuszczenia Wiednia i okresu rozmyślań w więzieniu Landsberg, Hitler określił sztukę prowadzenia polityki w roku 1928 jako "realizację walki narodu o istnienie", podporząd- kowującej sobie zarówno politykę zagraniczną, jak i wewnętrzną. "Polityka zagraniczna jest sztuką zabezpieczania doniosłej, niezbędnej przestrzeni życiowej, o wielkości i jakości niezbędnej dla narodu. Polityka wewnętrzna jest sztuką zachowania niezbędnej siły w tym celu w formie wartości rasy [ Volkswert] i jej liczebności" 13. Pojęcie "wartość rasy" wymaga wyjaśnienia. "Źródło całej potęgi ludzkiej - mówi Hitler - nie leży w posiadaniu broni czy w organizacji armii, ale w wartościach wewnętrznych, to znaczy w wartości rasy"14. Aby zachować tę wartość, państwo musi bronić swego narodu przed zanieczyszczeniem przez trzy 150 trucizny, z których każdą Hitler identyfikował z Żydami. Są to: internac- jonalizm, czyli skłonność do rzeczy obcych, która wynika z niedoceniania własnycłt wartości kulturowych i prowadzi do mieszania się ras; egalitaryzm, czyli demokracja i rządy większości, które nie sprzyjają indywidualnej twór- czości i przywództwu, będących źródłem całego postępu ludzkości, oraz pacyfizm, który niszczy zdrowe, naturalne instynkty samozachowawcze u lu- dzi. W przemówieniu wygłoszonym w Norymberdze 21 lipca 1927 roku Hitler oświadczył: "Ludzie tracą swą wewnętrzną wartość po zakażeniu się tymi trzema nałogami, po wyeliminowaniu swej wartości rasowej, głoszeniu internacjonalizmu, rezygnacji z ustalania własnej drogi i zastąpieniu jej rządami większości, to znaczy niekom- petencji, oraz po tym, jak zaczynają pozwalać sobie na braterstwo ludzkości"15. Musiałem pozostawić na koniec najbardziej znamienną cechę systemu :iitlerowskiego - antysemityzm, a to w celu umieszczenia jej w szerszych ramach łego Rassenpolitik (polityki rasowej). Polityka ta z jednej strony obejmowała eksterminację nieprzystosowanych zgodnie ze sformułowanym w 1933 roku programem zapobiegania obciążeniom dziedzicznym nawet w wypadku czystej krwi Niemców i sięgała w ten sposób do rasowych podstaw nazistowskiej polityki agrarnej; z drugiej zaś eksploatację i eksterminację nie będących Żydami Polaków i Rosjan jako Untermenschen (podludzi). Jednakże nie ulega kwestii, że iuv Weltanschauung Hitlera Żydzi zajmowali wyjątkowe miejsce. Nie jest znane gadnejego osobiste doświadczenie, które mogłoby przyczynić się do wyjaśnienia intensywności nienawiści Hitlera do Żydów, chociaż niektórzy biografowie wskazywali na obsceniczny język, jakim zazwyczaj posługiwał się w mowie z w piśmie w odniesieniu do Żydów, i twierdzili, że źródła tego zjawiska mają diarakter seksualny. Trudno stwierdzić, kiedy ten człowiek, odpowiedzialny za erć 6 milionów Zydów, o raz ostatni naprawdę rozmawiał czy spotka.ł Żyda :osobiście. Jednakże "ten Zyd", którego spotyka się na kartach Mein Kampf i w majaczeniach Hitlera, nie przypomina istot z krwi i kości żydowskiego nchodzenia: "ten Żyd" jest wymysłem obsesyjnej fantazji Hitlera, sataniczną ą, wyrażającą jego potrzebę stworzenia obiektu, na którym mógłby oncentrować swoją agresję i nienawiść. : Hitler racjonalizował te uczucia, oświadczając, że to, co odróżnia Żydów od amych ras, to fakt, że nie posiadali własnego terytorium i dlatego nie mogli tniczyć w walce o przestrzeń życiową - walce, którą uważał za główną treść rii