Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
126 ¹ce I tej aty Jt- zie nê- id IZ przez rozlepiane na ulicach miast olbrzymie, kolorowe obwieszczenia (Be-kanntmachung). Figurowa³y na nich dziesi¹tki nazwisk osób skazanych lub rzekomo „przewidzianych do u³askawienia, o ile jednak w nastêpnych trzech miesi¹cach nie powtórz¹ siê akty przemocy". Nie wymieniano nazwisk kobiet skazanych na stracenie, st¹d nie wiadomo ile faktycznie ginê³o osób. Niezale¿nie od mordów zapowiedzianych oficjalnie (chocia¿ najczêœciej miejsca nie podawano) mia³y miejsce egzekucje tajne. Akcja rozstrzeliwania na Majdanku wiêŸniów politycznych z Zamku Lubelskiego, z innych wiêzieñ oraz ofiar ob³aw policyjnych rozpoczê³a siê niemal¿e nazajutrz po wprowadzeniu w ¿ycie omówionego rozporz¹dzenia Franka. Od jesieni 1943 r. wiêŸniowie coraz czêœciej widzieli szare samochody szybko mkn¹ce drog¹ w kierunku krematorium. Pracuj¹cy na polu VI, lekarze i personel szpitalny oraz chorzy na rewirze pola V, mimo zakazu opuszczania baraków w czasie przejazdu samochodów ze skazañcami, obserwowali, jak przywo¿eni - mê¿czyŸni, kobiety, a nawet dzieci - „po piêæ zwi¹zani drutem za rêce œci¹gani byli z samochodu ciê¿arowego, nastêpnie prowadzeni za furtkê, za murek tu¿ przy krematorium i tam zabijani wystrza³em z pistoletów"13. Jeœli samochody przywozi³y wiêksz¹ grupê osób, wówczas wpêdzano je do rowów egzekucyjnych po wydobytych i palonych zw³okach ofiar „krwawej œrody". Tutaj SS-mani rozstrzeliwali ich z rêcznych karabinów maszynowych. Spoœród znanych egzekucji podanych do publicznej wiadomoœci przez rozplakatowane obwieszczenia sta³ siê mord kilkudziesiêciu osób obliczony na za³amanie siê spo³eczeñstwa polskiego, dokonany 11 listopada 1943 r. - w 25 rocznicê odzyskania niepodleg³oœci. Kolejne uderzenie nast¹pi³o przed i w czasie œwi¹t Bo¿ego Narodzenia. W egzekucjach wykonanych w dniach: 14,16,22,24 i 27 grudnia rozstrzelano na Majdanku ponad 200 wiêŸniów z Zamku Lubelskiego. Nasilenie transportów œmierci nast¹pi³o z pocz¹tkiem 1944 r. W ci¹gu tygodnia, jak wynika z materia³ów ruchu oporu oraz relacji wiêŸniów, iloœæ samochodów waha³a siê od kilku do kilkunastu. W niektórych dniach ginê³o po kilkadziesi¹t lub kilkaset osób. Tak np. w dniach 4 i 11 stycznia zginê³o, tylko wed³ug obwieszczeñ, 90 osób, 17 stycznia zamordowano 85 osób, w cztery dni póŸniej przywieziono cztery samochody, 8 lutego mia³a miejsce egzekucja kilkudziesiêciu zak³adników. W tym samym miesi¹cu znane s¹ dwa liczne transporty œmierci. 21 lutego rozstrzelano oko³o 600 osób, a w dwa dni póŸniej przywieziono samochodami 130 ofiar, prawdopodobnie z okolic Che³ma. Wszystkich rozstrzelano w pobli¿u krematorium. Na pobliskich polach dawa³ siê s³yszeæ krzyk kobiet. Kolejnej masowej egzekucji 200 osób dokonano 24 marca. 7 kwietnia cztery samochody znów dostarczy³y liczn¹ grupê zak³adników. Nastêpny krwawy mord mia³ miejsce w dniach: 12,15,19 maja, kiedy to rozstrzelano ponad 300 osób, g³ównie mieszkañców wsi powiatów kraœnickiego i pu³a- 13 Z. Pawlak, op. cit., s. 157. 127 i wskiego. 3 czerwca œmieræ ponios³o 50 wiêŸniów z Zamku Lubelskiego, g³ównie mieszkañców Lublina, o czym spo³eczeñstwo miasta zawiadomiono poprzez rozlepione na murach afisze, bez wymienienia jednak miejsca egzekucji. W ostatnich tygodniach przed wyzwoleniem nast¹pi³o wyj¹tkowe natê¿enie transportów œmierci. „Znowu widzimy szare autobusy jad¹ce do krematorium. Codziennie 8-10 wozów, a wiêc ka¿dego dnia po 200-250 wiêŸniów z Zamku idzie na œmieræ. Pracuj¹cy w krematorium opowiadaj¹, ¿e wœród nich s¹ m³ode przystojne kobiety, wytwornie ubrane, a zatem dopiero co aresztowane"14. Najwiêksz¹ partiê przywieziono na Majdanek 21 lipca 1944 r. w przededniu ewakuacji wiêzienia na Zamku Lubelskim. Na rozkaz miejscowego Gestapo stracono wówczas 700-800 wiêŸniów15. Przy aktualnym stanie materia³u Ÿród³owego jest rzecz¹ niemo¿liw¹ ustalenie dok³adnej liczby ofiar transportów œmierci. Uwzglêdniaj¹c ich czêstotliwoœæ nale¿y przyj¹æ, ¿e straci³o w nich ¿ycie kilka tysiêcy osób. Niezale¿nie od masowych rozstrzeliwañ od paŸdziernika 1943 r. do wyzwolenia obozu mia³y miejsce w dalszym ci¹gu egzekucje wiêŸniów Majdanka. Ginê³y w nich, podobnie jak w poprzednich okresach, pojedyncze osoby lub grupy na mocy wyroków œmierci nadsy³anych przez RSHA do Oddzia³u II (Politische Abteilung). Pierwsza taka zbiorowa egzekucja mia³a miejsce w listopadzie 1943 r. Rozstrzelano wówczas w krematorium 10 Polaków z pola IV. Wiadomoœæ o ich œmierci wywo³a³a niebywa³e zaniepokojenie, tym bardziej ¿e przebywali w obozie od roku