Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.
: tygodnik oficjalny SL pt. „Prawo Ludu", założony w 1929 r. i ukazujący się w nakładzie ok. 2500 egz.; miesięcznik „Świt" organ Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej, wydawany od 1934 r. w nakładzie ok. 800 egz. Seperatystyczna i germa-nofilska Śląska Partia Ludowa wydawała od 1923 r. tygodnik „Nasz Lud" o nakładzie ok. 1500 egz. Ewangelicy posiadali także kilka pism a m. in. tygodnik „Ewangelik", wydawany w Cieszynie od 1.924 r., miesięcznik młodzieżowy „Na przełomie" i miesięcznik dziecięcy „Przyjaciel Dziatek". Własnym pismem dysponował Związek Polskich Straży Pożarnych („Przewodnik Strażacki") i polskie Towarzystwo Rolnicze („Poradnik Gospodarczy"). Ludność polska na Litwie, licząca ok. 200 000 osób, składała się w ogromnej większości z chłopów; inteligencja i drobnomieszczaństwo były stosunkowo nieliczne i niemal w całości zasiedlały stolicę republiki — Kowno. Stosunki polsko-litewskie były przez cały okres międzywojenny naprężone, oba państwa wrogo traktowały wzajemne mniejszości narodowe zamieszkujące ich terytoria i prasa polska na Litwie stale znajdowała się pod ścisłą kontrolą administracji litewskiej. Zarówno struktura społeczna tamtejszej Polonii, jak i stanowisko władz wobec polskich organizacji nie srzyjały rozwojowi ruchu wydawniczego. Niemniej na terenie Litwy stale ukazywało się 3-5 pism o ustabilizowanym charakterze i wydawanych bez przerwy przez dłuższy okres. Organem ogólnoinformacyjnym Polonii był „Dzień Kowieński", założony w 1921 r. i wydawany przez Komitet Polski na Litwie. Redaktorem „Dnia Kowieńskiego" był Bohdan Paszkiewicz, a z pismem współpracowało też grono działaczy Polskiego Związku Ludzi Pracy. Nakład sięgał 2000 egz. — co Państwa ościenne 379 oznaczało, że dziennik docierał do kręgów inteligencji oraz tylko poprzez organizacje społeczne i kulturalne do szerszych warstw polonijnych. Ostra cenzura nie pozwalała na informacje o życiu wewnętrznym w Polsce, które zajmowały w piśmie bardzo niewiele miejsca. Znacznie popularniejszy był tygodnik „Chata Rodzinna", wydawany od 1923 r. przez ten sam Komitet Polski, a rozchodzący się w nakładzie do 5 - 6 tys. egz. Przez dłuższy czas ukazywały się też 2 periodyki specjalistyczne: miesięcznik studencki „Iskry" (założony w 1927 r.) oraz dwutygodnik religijny „Dzwon Świąteczny" (założony w 1924 r.). Nakłady ich nie przekraczały 1000 egz. Z uwagi na ścisłe przestrzeganie przez władze litewskie zakazu sprowadzania prasy krajowej, zasięg oddziaływania pism polskich wśród Polonii litewskiej można ocenić jako bardzo mały. Niewielka grupa polska na Łotwie nabrała pewnego znaczenia od lat trzydziestych, gdy wydatnie wzrosła emigracja sezonowa (robotnicy rolni) z Polski do tego kraju. Podstawowym organem prasowym Polonii łotewskiej było czasopismo „Dzwon", wydawane od 1928 r. i ukazujące się początkowo 3 razy w tygodniu; w 1931 r. przekształcono je na tygodnik i zmieniono nazwę na „Nasz Głos". Po krótkiej przerwie w 1934 r. pismo wznowiono pt. „Nasze Życie". Nakład oscylował w granicach 1000 egz., a konsulat polski w Dyneburgu (Daugavpils) finansował w całości wydawnictwo. Ksiądz Józef Buturowicz wydawał też, jako przedstawiciel Polsko-Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, miesięcznik „Promień o nakładzie nie przekraczającym kilkuset egzemplarzy. Centrum wydawnicze równie nielicznej Poloni w Rumunii mieściło się w Czerniowcach (na Bukowinie), wokół których zgrupowana była większość Polaków zamieszkujących ten kraj, osadników z epoki przedrozbiorowej. Po krótkotrwałym „Głosie Ludu", który ukazywał się w latach 1919 -1921, dopiero od 1926 r. Polonia tamtejsza zyskała bardziej ustabilizowane pismo: tygodnik „Głos Prawdy", przekształcony w 1932 r. na „Kurier Polski w Rumunii", wydawany z pomocą polskiej placówki konsularnej, w nakładzie sięgającym 1000 egz. Przez krótki okres ukazywał się też tygodnik „Polak w Rumunii" (1931 -1932). Kilkudziesięciotysięczna grupa Polaków mieszkających na obszarze W. M. Gdańska, składała się wyłącznie z ludności autochtonicznej, w większości robotniczej oraz drobnomieszczańskiej. W okresie międzywojennym prasa polska w Gdańsku była stosunkowo liczna, ale wyróżniała się znaczną płynnością stanu: ilość jej wahała się od 2 tytułów (1918 i od 1935 r.) do 6 (w latach 1923, 1925, 1928-1929, i 1933-1934). Stanisław Zieliński w swej bibliografii prasy polonijnej podaje dla lat 1918 -1934 — nie licząc dodatków i pism branżowych, związanych z handlem morskim — 16 samodzielnych pism polskich na tym terenie, w tym 6 dzienników