Ostatecznie dla należycie zorganizowanego umysłu śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody.

 

W 1923-33 opublikowała 11 niedużych książek dla dzieci, złożonych z wierszy, bajek i opowiadań. Od 1931 uprawiała twórczość literacką zawodowo. Przez jakiś czas na polecenie gazety "Leningrad-skaja Prawda" wyjeżdżała na delegacje do różnych miejscowości kraju, co zaowocowało m.in. zbiorem reportaży Ludi sowietskich budniej 1934 (Ludzie sowieckiej powszedniości). Prócz tego wydawała kolejne tomiki poezji w 1935, 1937 i 1940. W czasie II POMIERANCEW Władimir Michajłowicz 488 wojny światowej pracowała jako lekarz. Po wojnie zamieszkała znów w Leningradzie. Zajęła się językami słowiańskimi i kaukaskimi, z których dokonywała przekładów; przetłumaczyła m.in. ormiańską epopeę bohaterską "Sasunci Dawid" (Dawid z Sasu-nu). Pisała również wspomnienia (m.in. o M. Zoszczence). Po śmierci P. jej utworom poświęcano niewiele uwagi. P. pisała wiersze klarowne i obrazowe. Przypominają one nieco prozę. Wrażenie to potęguje częste stosowanie przerzutni. P. unikała patosu, a na czytelnika oddziaływała przede wszystkim głębią myśli i doznań. Tematem jej wierszy są konkretne wydarzenia i przeżycia, jak np. śmierć S. Jesienina, pożegnanie matki z synem podczas wojny, zniesienie zapór z ulic wyzwolonego Leningradu. Poezja P. ma charakter narracyjno-refleksyjny. Poszczególne jej wiersze zawierają nie tylko treści wypowiedziane wprost, lecz mają znacznie głębszy sens i wymiar. Nigdy też poetka nie schodzi do poziomu zwykłej propagandy. W druku ukazują się rzadziej niż na to zasługują (1960, 1966), gdyż przyjmowane są przez czytelników ciepło i życzliwie. HRL, KLE, LE, LES, Ni. Dz.: Znamienja, 1921; Pod kamiennym doźdiom, 1923; Za/czato, 1923; Czasy, 1925; Upriamyj ka-lendar', 1929; Ludi sowietskich budniej, 1934; Go-da, 1935; Nowyje stichi, 1937; Wriemiena muże-stwa, 1940; Kamskaja tietrad', 1945 (część zbioru pt. Potieriannyj i wozwraszczonnyj dom); Na swoich pieczach, 1948; Stichotworienija ipoema, 1960; Wspomnienia w: Trudy po russkoj l słowiańsko] fi-łołogii 139, Tartu 1963/VI, Prostor 1964.4, Zwiez-da 1965.7, Niewa 1966. l. Izbr. , 1966. Lit.: E. Minc, Zwiezda 1960.11; A. Anatoijew, tamże 1966.10. POMIERANCEW Władimir Michajłowicz, 22.(9.)7.1907 Irkuck - 26.3.1971 Moskwa, prozaik. W 1928 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Irkucku i pracował w zawodzie w okręgu nadwołżańskim. W czasie II wojny światowej był najpierw żołnierzem, potem oficerem oddziału propagandy, skierowanej do wojsk przeciwnika. Po wojnie współpracował z gazetą "Tagliche Rund-schau", ukazującą się w sowieckiej strefie okupacyjnej Niemiec. W niej zamieścił pierwsze utwory. Akcja pierwszej jego powieści Docz bukinista 1951 (Córka antykwariusza) toczy się w ówczesnych Niemczech. Skandal literacki wywołał artykuł P. Ob iskriennosti w litieraturie 1953 (O szczerości w literaturze), opublikowany przez A. Twardowskiego w miesięczniku "Nowyj Mir". Artykuł ten stał się jednym z najbardziej znaczących dokumentów okresu "" odwilży. P. obnażał w nim najważniejsze przyczyny upadku literatury rosyjskiej w czasach stalinowskich, wskazując przede wszystkim na rozbieżność między prawdą empiryczną a zalecaną i przedstawianą w utworach półprawdą, zgodną z duchem zasady "" partyjności. Artykuł P. został oficjalnie potępiony, a Twardowskiego zastąpił K. Simonow (LG 1954. 17.8). Od 1957 P. systematycznie zamieszczał swoje utwory w periodykach, a następnie zebrał je w tomikach Nieumolimyj nota-rius 1960 (Nieubłagany notariusz) i Niespieszny] razgowor 1965 (Niespieszna rozmowa). Napisana w 1970 powieść Itoga, sobstwienno, niet... 1988 (Właściwie bez rezultatu) i pochodzące z archiwum pisarza opowiadania ujrzały światło dzienne dopiero w okresie ** pieriestrojki. Mieszkał P. w Moskwie, w zjazdach pisarzy nie uczestniczył. Już w artykule Ob iskriennosti w litieraturie, w którym określił pewne autentyczne konflikty swoich czasów wbrew oficjalnie postulowanej ** teorii bezkonfliktowości, zarysowały się osobliwości prozy P., odznaczającej się ostrością przedstawionych kolizji i dramatyzmem. Fabułę swoich utworów często zapożyczał z kroniki przestępstw kryminalnych. Potrafił wniknąć w sedno powodów przestępstwa, a ponadto umiał wyraziście i trzeźwo spojrzeć na powszedniość sowiecką, jak to czyni np. w opowiadaniu Pierwyj pocełuj 1959 (Pierwszy pocałunek). W powieści Itoga, sobstwienno, niet... P. ukazuje psychiczny i etyczny upadek człowieka, osiągającego 489 POPŁAWSKI Boris Julianowicz szczyt dobrobytu i władzy w sowieckim systemie klasowym. HRL, KLE, Wy82. Dz.: Docz bukinista, 1951; Ob iskńennosti w litie-raturie.NM 1953.1'2;Zriełost'priszła, \951;Pierwyj pocefuj, Moskwa 1959.6; Nieumolimyj notarius, 1960; Dojrzałość, Warszawa 1960; Niespiesznyj razgowor, 1965; Czudodiej, 1968; Zriełost' priszła (zbiór), 1976; Itoga, sobstwienno, niet..., Oktiabr' 1988.6; O mużestwie tworczestwa, LR 1988.1.1; Lusia, Oktiabr' 1989.9. Lit.: S. Sztut, Oktiabr', 1952.5; L. Skorino, Zna- mia 1954.2; B. Priwałow Lit. i Żyzń 1961.27.1; F. Swietow, Wopr. Lit. 1962.12; N. Atarow, LG 1965.18.9; A. Marczenko, tamże 1968.11.9; A. Ni-now, Niewa 1976.1; S. Poręba, w: Rosyjska powieść radziecka w latach J 953-] 956, Katowice 1977; A. Urban, LG 1988.24.8; A. Wasilewskij, Oktiabr' 1988.10. POPŁAWSKI Boris Julianowicz, 7.6.(24.5.) 1903 Moskwa - 9.10.1935 Paryż, poeta. W 1919 wraz z rodzicami wyemigrował przez Konstantynopol do Paryża